Η Savasana, η λεγόμενη «στάση του νεκρού», είναι η στιγμή όπου το σώμα ξαπλώνει στο χαλάκι, τα χέρια και τα πόδια αφήνονται χαλαρά, τα μάτια κλείνουν και η αναπνοή γίνεται ο οδηγός. Φαινομενικά, πρόκειται για την πιο εύκολη στάση της γιόγκα· στην ουσία όμως, για τον σύγχρονο άνθρωπο, είναι ίσως η πιο απαιτητική.
Στον χώρο της γιόγκα, η Savasana, θεωρείται η στιγμή της ολοκλήρωσης.
Η δυσκολία να σταματήσεις
Στην καθημερινότητα, έχουμε μάθει να ζούμε με ρυθμούς που δεν επιτρέπουν παύσεις. Μια μητέρα που τρέχει από το γραφείο στο σπίτι, προσπαθώντας να συνδυάσει δουλειά και οικογένεια. Ένας νέος επαγγελματίας που κοιτάζει συνεχώς το κινητό του, απαντώντας σε μηνύματα και emails ακόμα και στον ελεύθερο χρόνο του. Ένας φοιτητής που, ενώ ξαπλώνει να ξεκουραστεί, νιώθει ενοχές ότι δεν μελετάει. Όλοι αυτοί, όταν φτάνουν στη Savasana, δυσκολεύονται να αφήσουν πίσω την ένταση, γιατί το μυαλό τους δεν έχει μάθει να ησυχάζει.
Η αξία της παράδοσης
Η Savasana δεν είναι ύπνος ούτε απλή χαλάρωση. Είναι μια πνευματική πράξη παράδοσης. Σου ζητά να σταματήσεις να ελέγχεις, να αφήσεις το σώμα στη γη και να εμπιστευθείς τη στιγμή. Σε μια κοινωνία που μας υπενθυμίζει διαρκώς πως η αξία μας κρίνεται από το «πόσο κάνουμε», αυτή η στάση έρχεται να μας θυμίσει το αντίθετο: ότι η ουσία μας βρίσκεται στο «να είμαστε».
Μαθήματα για την καθημερινή ζωή
Όταν καταφέρνουμε να μείνουμε στη Savasana, να δεχτούμε τη σιωπή και την ακινησία, αρχίζουμε να μεταφέρουμε αυτή τη στάση και εκτός χαλιού. Μαθαίνουμε να πατάμε «παύση» πριν αντιδράσουμε παρορμητικά σε μια διαφωνία. Να αναπνέουμε βαθιά πριν απαντήσουμε σε ένα δύσκολο email. Να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να ξαπλώσει δέκα λεπτά χωρίς να αισθανόμαστε ενοχές.
Ένας δρόμος επιστροφής στον εαυτό
Η Savasana είναι τελικά ένας καθρέφτης: μας δείχνει πόσο δύσκολο είναι να παραδώσουμε τον έλεγχο, αλλά και πόσο αναγκαίο. Μέσα από αυτήν, θυμόμαστε ότι η αληθινή δύναμη δεν είναι η αδιάκοπη δράση, αλλά η ικανότητα να μένουμε παρόντες μέσα στην ακινησία. Σε έναν κόσμο που τρέχει ασταμάτητα, η στάση αυτή γίνεται μια μορφή ελευθερίας.
Κι ίσως, τελικά, αυτό να είναι το πιο ειρωνικό: ότι χρειαζόμαστε οδηγίες για το πώς να ξαπλώσουμε και να μείνουμε ακίνητοι. Ότι έχουμε φτάσει σε ένα σημείο όπου η απλότητα μοιάζει αδύνατη, κι η σιωπή μας τρομάζει περισσότερο από κάθε φωνή. Αν η Savasana μάς δυσκολεύει τόσο, ίσως δεν φταίει η στάση, αλλά το ότι έχουμε ξεχάσει πώς είναι να ζούμε χωρίς να αποδεικνύουμε συνεχώς κάτι. Και μέχρι να ξαναμάθουμε, η πιο δύσκολη «άσκηση» της ζωής μας θα είναι το να σταματήσουμε – έστω και για λίγα λεπτά.
Add comment
Comments